İlk başta, dalgalar ve köpüklerinin kenarları bulanıklaştırmasıyla sadece bir nokta gibi görünüyor. Sonra göz alışıp profilleri tanımayı öğrendiğinde ortaya çıkıyor. Denizde dalgalanan uzun siyah saçları ile büyük bir oyuncak bebeğe benziyor ama o bir kadın, daha doğrusu bir kadındı. Gri bir gömlek, siyah pantolon, ileride enkazın arasında kafası karışmış, kırmızı bir cekete benzeyen bir şey görüyorsunuz. Bir ucunda beyaz bir nokta görüyorsunuz, belki ayakkabıdır, belki çoraptır. Etrafında tekne parçaları, atıklar, diğer giysiler.
Ve hemen akla gelen tüm gemi enkazları. Dalgaların dimdik bir uçuruma çarpmakla tehdit ettiği, ölümdeki bütünlüğün onurunu bile elinden alan bir beden karşısında, kıyılarımızın ufkunda her gün yaşanan trajedinin uçsuz bucaksızlığı anlaşılıyor insan. Cutro’da doksan noktaya kadar birbiri ardına sudan çıkarılan cesetlerle dolan tabutlarla belirginleşti. Ve başlangıçta sadece kısaltmalar olan şeylere bir hikaye veren aile üyeleri geldi.
“Ölüler kapının arkasındayken görmezden gelinemezler. Ama Akdeniz’de bu her gün oluyor ve kimsenin umurunda değil», dedi eski bir dost, kurtarıcı olarak yılları saymak için iki ele ihtiyacı olmayan o günlerde ileri görüşlü bir tavırla. Lampedusa’ya gelen cesetler ses çıkarmaz, haber bile yapmaz. Ve burada hafızanın, yeniden inşa edilmiş bir tarihin, sadece bir ismin bile acıması yoktur.
Bu kız ne zaman ölecek? Kiminle? Nerede? Cevaplar Akdeniz’in dibinde kimbilir kaç kişiyle birlikte, kimlere isim, yüz bile verilemeyen. Belki denizin öte yakasındaki akrabaları onları arıyor olacak, belki onlar da onu arıyordur. Ama şu anda sadece aşağı inen ve sonra yeniden ortaya çıkan, geri inen ve tekrar ortaya çıkan bir beden.
Bahşiş, “Punta Alaimo’da bir tane görmüşler” oldu. Lampedusa’nın en ünlü plajlarından bazılarına birkaç kilometre, şehir merkezine on dakika uzaklıktadır. Doğrulamak kolaydı. Uçurumun yanında yüzüstü sallanan bir kadının ya da belki sadece bir kızın -yukarıdan net değil- ne olduğunu görmek için uçurumdan dışarı bakmak yeterliydi. Ortalığı karıştırmaya söz veren.
“Merhaba Yüzbaşı, Punta Alaimo’da bir ceset olduğunu bildirmek istiyorum.” Nerede olduğunu, kim olduğunu, ne gördüğünü açıklıyorsun. “Ah tamam, rapor için teşekkürler. Zaten kısa bir süre önce gelmişti”. Yirmi dakika geçer. Kimse görünmüyor. “Merhaba, Lampedusa itfaiyecileri? Bir cesedin varlığını bildirmek istiyorum.” Ekip kısa sürede gelir ancak hava şartları onlar için elverişsizdir. Jandarma da gelir. Koyun ağzında Sahil Güvenlik devriye botunun yuvarlak burnu ancak iki saat sonra görünüyor.
Ve hemen akla gelen tüm gemi enkazları. Dalgaların dimdik bir uçuruma çarpmakla tehdit ettiği, ölümdeki bütünlüğün onurunu bile elinden alan bir beden karşısında, kıyılarımızın ufkunda her gün yaşanan trajedinin uçsuz bucaksızlığı anlaşılıyor insan. Cutro’da doksan noktaya kadar birbiri ardına sudan çıkarılan cesetlerle dolan tabutlarla belirginleşti. Ve başlangıçta sadece kısaltmalar olan şeylere bir hikaye veren aile üyeleri geldi.
“Ölüler kapının arkasındayken görmezden gelinemezler. Ama Akdeniz’de bu her gün oluyor ve kimsenin umurunda değil», dedi eski bir dost, kurtarıcı olarak yılları saymak için iki ele ihtiyacı olmayan o günlerde ileri görüşlü bir tavırla. Lampedusa’ya gelen cesetler ses çıkarmaz, haber bile yapmaz. Ve burada hafızanın, yeniden inşa edilmiş bir tarihin, sadece bir ismin bile acıması yoktur.
Bu kız ne zaman ölecek? Kiminle? Nerede? Cevaplar Akdeniz’in dibinde kimbilir kaç kişiyle birlikte, kimlere isim, yüz bile verilemeyen. Belki denizin öte yakasındaki akrabaları onları arıyor olacak, belki onlar da onu arıyordur. Ama şu anda sadece aşağı inen ve sonra yeniden ortaya çıkan, geri inen ve tekrar ortaya çıkan bir beden.
Bahşiş, “Punta Alaimo’da bir tane görmüşler” oldu. Lampedusa’nın en ünlü plajlarından bazılarına birkaç kilometre, şehir merkezine on dakika uzaklıktadır. Doğrulamak kolaydı. Uçurumun yanında yüzüstü sallanan bir kadının ya da belki sadece bir kızın -yukarıdan net değil- ne olduğunu görmek için uçurumdan dışarı bakmak yeterliydi. Ortalığı karıştırmaya söz veren.
“Merhaba Yüzbaşı, Punta Alaimo’da bir ceset olduğunu bildirmek istiyorum.” Nerede olduğunu, kim olduğunu, ne gördüğünü açıklıyorsun. “Ah tamam, rapor için teşekkürler. Zaten kısa bir süre önce gelmişti”. Yirmi dakika geçer. Kimse görünmüyor. “Merhaba, Lampedusa itfaiyecileri? Bir cesedin varlığını bildirmek istiyorum.” Ekip kısa sürede gelir ancak hava şartları onlar için elverişsizdir. Jandarma da gelir. Koyun ağzında Sahil Güvenlik devriye botunun yuvarlak burnu ancak iki saat sonra görünüyor.