“Bayan Balzerani, Aldo Moro'nun ailesinden af dileme zamanının geldiğini hiç sordunuz mu veya hissettiniz mi?”. Soru Basilicata'daki Sant'Antonio a Rivello manastırının duvarlarında yankılandı. 2009 yılının serin bir yaz öğleden sonrasında, denizden birkaç düzine kilometre uzakta sakin bir yerde, sıcakta ve tatilcilerin kafa karışıklığındaydı. Barbara Balzerani üçüncü kitabını yayınlamıştı: 'Neden ben, neden sen olmasın' ve yerel bir incelemenin parçası olarak okuyucularla buluşma davetini kabul etmişti.
Pişmanlık yok
Rivello'ya bir yazar olarak gelmişti ve yalnızca bu şekilde değerlendirilmeyi çok isterdi. Sonuç olarak, 'Neden ben, neden sen olmasın' Sayfaları neredeyse tamamen tanımlanabilir isimlerden ve yerlerden yoksun bir romandı. Tarihler çok nadirdir, belki bir tane. Ancak Barbara, halkın gözünde yazarı Via Fani'de bulunan ve vuran Kızıl Tugaylar teröristinden ayırmanın ne kadar yıkılmaz bir yanılsama olduğunun tamamen farkındaydı. Hiçbir zaman tövbeye boyun eğmemiş, altı müebbet hapis cezası almış, 26 yıl hapis yatmış. O halde, zaman ve mekândan açıkça kopuk olan bu sayfalarda, Barbara Balzerani'nin politik oluşumuna dair anları, Colleferro'sunun işçi sınıfı dünyasıyla gençlik dolu yüzleşmesini, yaşlıların genç isyancıları uyarmasında yaşadığı hayal kırıklığını görmek çok kolay. : “Orada geçmesine izin verecekler.” Bunun sonucunda gizliliğin karanlığına, yani silahlı mücadeleye adım atmanın seçimi. Ardından kitabın can alıcı noktası, maksimum güvenlikli cezaevlerinde mahkûm olma durumuna dair samimi bir bakış, parmaklıklar ardındaki günlük yaşam, diğer mahkûmlarla ilişkiler ve yalnızlıktaki yansımalar. Barbara Balzerani, kimsenin tüm bunları “roman” olarak değerlendirmeyeceğini ve bir anın geleceğini, geçmişin onu kendi ağırlığı altında ezmeye çalışacağını biliyordu.
“Moro ailesinden af diledin mi?”
Hatta üç yıl önce kendisine tanınan şartlı özgürlük sayesinde gidebildiği Rivello'ya bile. Ona göre, jandarmalar manastırı çok ciddi bir ifadeyle koruyorlardı; o öğleden sonra “sessiz yer”in eski sessizliği, neredeyse üç boyutlu bir gerilimin içeri girmesine izin vererek hızla kaybolmuştu. O anda patlama yapan moderatör, kitabı tanıtıp resimledikten sonra dinleyicilerin sorularına açtı. Hiçbir çalışma aşaması yoktu, hamle hemen geldi. “Bayan Balzerani, Aldo Moro'nun ailesinden af dilediniz mi?”.
Kitabı okuyan moderatör, sorunun cevabının bu sayfaların arasında, Barbara'nın ender itiraf pasajlarından birinde saklı olduğunu biliyordu.
Daha sonra insanları onu keşfetmeye okumaya davet ederek kendini korumaya çalıştı. Ancak ses tonu o kadar arttı ki odada alarma geçmiş bir polis belirdi. Böylece sessizlik geri geldi ve işte o zaman Barbara Balzerani, şampiyonunun koluna elini koyarak onu susturdu: “Cevap vermek istiyorum, aksi takdirde suskun kalacağım”. O ana kadar bakışları anlaşılması zor görünüyordu, kendisine odaklanan insanlarla nadiren karşılaşmıştı. Romanından pasajları okurken neredeyse ürkek bir utançla dinlemişti, belki de bundan çıkacak “edebi” yargı konusunda endişeleniyordu.
Haberleşme. “Birbirimize ne söylediğimizi açıklamayacağım”
Ancak onu takip etme girişimini hissettiği anda gözleri aniden şok edici bir kararlılık ve soğuklukla doldu. “Bayan Moro ile iletişime geçmeye çalıştım. O da yanıt verdi. Ancak birbirimize söylediklerimiz aramızda kalacak.” Kimse ona bir daha meydan okumaya cesaret edemedi. Barbara Balzerani geceyi gerçek bir yazar gibi kitabının kopyalarını imzalayarak tamamladı. Daha sonra arabaya bindi ve şartlı tahliyeli terörist için planlanan rotayı takip ederek polisin işaretlediği gecenin karanlığında ortadan kayboldu.
Protestolar ve öfke
Görünüşe göre çoğu kişi tarafından bilinmeyen Rivello'ya taşınması, daha sonra protestoları ve öfkeyi tetikledi. Eski bir BR'ye, kolektif hafızada iz bırakmaya değmeyecek nedenleri tartışması için tanınan alan. Çünkü toplantı, Via D'Amelio katliamının on yedinci yıldönümü olan 19 Temmuz 2009'da gerçekleşti.
O zamandan bu yana 15 yıl geçti. Barbara Balzerani artık aramızda değil, Eleonora Moro, Rivello'daki olaylardan neredeyse tam bir yıl sonra, 18 Temmuz 2010'da öldü. Yaklaşım girişiminin o geçici ipucu, hapishaneden gelen mektupların 'Neden ben neden sen olmasın' sayfalarında kaldı. 1978'de kaçırılıp öldürülen DC liderinin dul eşinin teröriste verdiği kibar yanıt. İçeriğe gelince, eğer hayatta susma emri varsa buna tam anlamıyla saygı duyuldu. Ve eğer bu yazışmalar varsa, belki de içeriğini bu ülkenin tarihine bağışlamanın zamanı gelmiştir.
Pişmanlık yok
Rivello'ya bir yazar olarak gelmişti ve yalnızca bu şekilde değerlendirilmeyi çok isterdi. Sonuç olarak, 'Neden ben, neden sen olmasın' Sayfaları neredeyse tamamen tanımlanabilir isimlerden ve yerlerden yoksun bir romandı. Tarihler çok nadirdir, belki bir tane. Ancak Barbara, halkın gözünde yazarı Via Fani'de bulunan ve vuran Kızıl Tugaylar teröristinden ayırmanın ne kadar yıkılmaz bir yanılsama olduğunun tamamen farkındaydı. Hiçbir zaman tövbeye boyun eğmemiş, altı müebbet hapis cezası almış, 26 yıl hapis yatmış. O halde, zaman ve mekândan açıkça kopuk olan bu sayfalarda, Barbara Balzerani'nin politik oluşumuna dair anları, Colleferro'sunun işçi sınıfı dünyasıyla gençlik dolu yüzleşmesini, yaşlıların genç isyancıları uyarmasında yaşadığı hayal kırıklığını görmek çok kolay. : “Orada geçmesine izin verecekler.” Bunun sonucunda gizliliğin karanlığına, yani silahlı mücadeleye adım atmanın seçimi. Ardından kitabın can alıcı noktası, maksimum güvenlikli cezaevlerinde mahkûm olma durumuna dair samimi bir bakış, parmaklıklar ardındaki günlük yaşam, diğer mahkûmlarla ilişkiler ve yalnızlıktaki yansımalar. Barbara Balzerani, kimsenin tüm bunları “roman” olarak değerlendirmeyeceğini ve bir anın geleceğini, geçmişin onu kendi ağırlığı altında ezmeye çalışacağını biliyordu.
“Moro ailesinden af diledin mi?”
Hatta üç yıl önce kendisine tanınan şartlı özgürlük sayesinde gidebildiği Rivello'ya bile. Ona göre, jandarmalar manastırı çok ciddi bir ifadeyle koruyorlardı; o öğleden sonra “sessiz yer”in eski sessizliği, neredeyse üç boyutlu bir gerilimin içeri girmesine izin vererek hızla kaybolmuştu. O anda patlama yapan moderatör, kitabı tanıtıp resimledikten sonra dinleyicilerin sorularına açtı. Hiçbir çalışma aşaması yoktu, hamle hemen geldi. “Bayan Balzerani, Aldo Moro'nun ailesinden af dilediniz mi?”.
Kitabı okuyan moderatör, sorunun cevabının bu sayfaların arasında, Barbara'nın ender itiraf pasajlarından birinde saklı olduğunu biliyordu.
Daha sonra insanları onu keşfetmeye okumaya davet ederek kendini korumaya çalıştı. Ancak ses tonu o kadar arttı ki odada alarma geçmiş bir polis belirdi. Böylece sessizlik geri geldi ve işte o zaman Barbara Balzerani, şampiyonunun koluna elini koyarak onu susturdu: “Cevap vermek istiyorum, aksi takdirde suskun kalacağım”. O ana kadar bakışları anlaşılması zor görünüyordu, kendisine odaklanan insanlarla nadiren karşılaşmıştı. Romanından pasajları okurken neredeyse ürkek bir utançla dinlemişti, belki de bundan çıkacak “edebi” yargı konusunda endişeleniyordu.
Haberleşme. “Birbirimize ne söylediğimizi açıklamayacağım”
Ancak onu takip etme girişimini hissettiği anda gözleri aniden şok edici bir kararlılık ve soğuklukla doldu. “Bayan Moro ile iletişime geçmeye çalıştım. O da yanıt verdi. Ancak birbirimize söylediklerimiz aramızda kalacak.” Kimse ona bir daha meydan okumaya cesaret edemedi. Barbara Balzerani geceyi gerçek bir yazar gibi kitabının kopyalarını imzalayarak tamamladı. Daha sonra arabaya bindi ve şartlı tahliyeli terörist için planlanan rotayı takip ederek polisin işaretlediği gecenin karanlığında ortadan kayboldu.
Protestolar ve öfke
Görünüşe göre çoğu kişi tarafından bilinmeyen Rivello'ya taşınması, daha sonra protestoları ve öfkeyi tetikledi. Eski bir BR'ye, kolektif hafızada iz bırakmaya değmeyecek nedenleri tartışması için tanınan alan. Çünkü toplantı, Via D'Amelio katliamının on yedinci yıldönümü olan 19 Temmuz 2009'da gerçekleşti.
O zamandan bu yana 15 yıl geçti. Barbara Balzerani artık aramızda değil, Eleonora Moro, Rivello'daki olaylardan neredeyse tam bir yıl sonra, 18 Temmuz 2010'da öldü. Yaklaşım girişiminin o geçici ipucu, hapishaneden gelen mektupların 'Neden ben neden sen olmasın' sayfalarında kaldı. 1978'de kaçırılıp öldürülen DC liderinin dul eşinin teröriste verdiği kibar yanıt. İçeriğe gelince, eğer hayatta susma emri varsa buna tam anlamıyla saygı duyuldu. Ve eğer bu yazışmalar varsa, belki de içeriğini bu ülkenin tarihine bağışlamanın zamanı gelmiştir.