Berly McCoy
Yaklaşık 66 milyon yıl evvel, toptan bir yok oluş olayı yeryüzündeki çeşitlerin büyük çoğunluğunu ortadan kaldırdı, bunlara karbondioksitin atmosferden ayrıştırılmasına yardımcı olan denizdeki plankton cinslerinin birçok da dahildi. Ama dört milyon yıldan fazla sürse de planktonlar, yok oluş öncesi biyoçeşitlilik seviyelerine geri döndü; bilim insanlarının yakın vakitte bulduklarına nazaran, ekosisteme yaptıkları katkılar toparlanmayı daha da hızlandırdı.
Araştırma grubu, çalışmalarını kalsiyum karbonattan oluşan kabukları üreten tek hücreli organizmalar olan ‘planktik foraminifera’ üzerinde ağırlaştırdı. Bu organizmalar, okyanuslardaki ‘deniz biyolojik pompası’ ismiyle bilinen karbon dolanımı sürecine katkı sağlıyor, fosilleşmiş deniz kabukları da biyolojik pompanın verimliliğini gösteren jeolojik bir kayıt barındırıyor. Grubun ulaştığı bulgulara bakılırsa, planktonların yok oluş öncesi biyoçeşitlilik seviyelerine dönmesi -4.3. milyon yıl-, biyolojik pompanın 1.8 milyon yıl süren güzelleşme süreciyle karşılaştırıldığında daha uzun sürüyor; araştırmacılar, bu iki olayın eşleşmediğini söylüyorlar
BİYOÇEŞİTLİLİĞİN KORUNMASI GEREKİYOR
Araştırmanın ortak muharrirlerinden Daniela Schmidt’in bir basın açıklamasında belirttiğine bakılırsa, dramatik çevresel değişimlerle cinslerin yok oluşu karşısında artan tasa düşünüldüğünde bu bulgular son derece kıymetli: “Çalışmamız gösteriyor ki, deniz sistemleri tam fonksiyonelliğini kaybetmeksizin biyoçeşitlilik manasında birtakım kayıplara ahenk sağlıyor, bu da daha optimist iklim kestirimleri yapılmasına imkân veriyor ve bu umut verici. bir daha de hâlâ kesin kritik noktayı bilmiyoruz; o yüzden bu kırılgan ilginin ve biyoçeşitliliğin korunmasına ziyadesiyle odaklanılması gerekiyor.”
Schmidt kelamlarına şunları ekliyor: “Sonuçlar, iklimin geleceğine ait varsayımlar ile kıyısal ve açık okyanus ekosistem modellerinin ilişkilendirilmesinin değerini vurguluyor. Bu, deniz hayatındaki iklim kaynaklı yok oluşların tesirini anlamamız ve varsayım yürütmemiz için kavrayışımızı geliştirecek. Denizin insanlara sunduğu bir imkân olan balıkçılık üzerine daha detaylı düşünülmesi gerekecek. örneğin balıkla irtibatlı besin ağının en üstünde birebir bariz göstergelerin ne olduğuna bakan araştırmalara da gerek var.”
Yazının özgünü Anthropocene Magazine sitesinden alınmıştır.
Yaklaşık 66 milyon yıl evvel, toptan bir yok oluş olayı yeryüzündeki çeşitlerin büyük çoğunluğunu ortadan kaldırdı, bunlara karbondioksitin atmosferden ayrıştırılmasına yardımcı olan denizdeki plankton cinslerinin birçok da dahildi. Ama dört milyon yıldan fazla sürse de planktonlar, yok oluş öncesi biyoçeşitlilik seviyelerine geri döndü; bilim insanlarının yakın vakitte bulduklarına nazaran, ekosisteme yaptıkları katkılar toparlanmayı daha da hızlandırdı.
Araştırma grubu, çalışmalarını kalsiyum karbonattan oluşan kabukları üreten tek hücreli organizmalar olan ‘planktik foraminifera’ üzerinde ağırlaştırdı. Bu organizmalar, okyanuslardaki ‘deniz biyolojik pompası’ ismiyle bilinen karbon dolanımı sürecine katkı sağlıyor, fosilleşmiş deniz kabukları da biyolojik pompanın verimliliğini gösteren jeolojik bir kayıt barındırıyor. Grubun ulaştığı bulgulara bakılırsa, planktonların yok oluş öncesi biyoçeşitlilik seviyelerine dönmesi -4.3. milyon yıl-, biyolojik pompanın 1.8 milyon yıl süren güzelleşme süreciyle karşılaştırıldığında daha uzun sürüyor; araştırmacılar, bu iki olayın eşleşmediğini söylüyorlar
BİYOÇEŞİTLİLİĞİN KORUNMASI GEREKİYOR
Araştırmanın ortak muharrirlerinden Daniela Schmidt’in bir basın açıklamasında belirttiğine bakılırsa, dramatik çevresel değişimlerle cinslerin yok oluşu karşısında artan tasa düşünüldüğünde bu bulgular son derece kıymetli: “Çalışmamız gösteriyor ki, deniz sistemleri tam fonksiyonelliğini kaybetmeksizin biyoçeşitlilik manasında birtakım kayıplara ahenk sağlıyor, bu da daha optimist iklim kestirimleri yapılmasına imkân veriyor ve bu umut verici. bir daha de hâlâ kesin kritik noktayı bilmiyoruz; o yüzden bu kırılgan ilginin ve biyoçeşitliliğin korunmasına ziyadesiyle odaklanılması gerekiyor.”
Schmidt kelamlarına şunları ekliyor: “Sonuçlar, iklimin geleceğine ait varsayımlar ile kıyısal ve açık okyanus ekosistem modellerinin ilişkilendirilmesinin değerini vurguluyor. Bu, deniz hayatındaki iklim kaynaklı yok oluşların tesirini anlamamız ve varsayım yürütmemiz için kavrayışımızı geliştirecek. Denizin insanlara sunduğu bir imkân olan balıkçılık üzerine daha detaylı düşünülmesi gerekecek. örneğin balıkla irtibatlı besin ağının en üstünde birebir bariz göstergelerin ne olduğuna bakan araştırmalara da gerek var.”
Yazının özgünü Anthropocene Magazine sitesinden alınmıştır.