Kamuoyunda son on yıldır çocuklar konusunda epeyce fazla gündeme gelen dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğunun yetişkinlerde görülme oranının da yüksek olduğunu kaydedildi. Dr. Öğretim Üyesi Alişan Burak Yaşar, yapılan bir araştırmayla elde edilen sonuçlarda her yirmi bireyden birinde bu hastalığın gördüğünü belirtti. Hastalık bir bireyde şayet çocukluk yaşlarında başladıysa, nörobiyolojik olarak belirti ve şikâyetlerinin hayat uzunluğu devam edebileceğini tabir eden Yaşar, hastalığın çocuklarda hiperaktivite yetişkinlerde ise yüklü dikkat eksikliği olarak fark edilebildiğini kaydetti. Yaşar, yapılan araştırmaların neticelerina göre bir çocukta dikkat eksikliği ve hiperaktivite var ise anne ya da babasından birinde de olma ihtimalinin yüksek olduğunu vurguladı.
FARK EDİLME ORANI ÇOK DÜŞÜK
Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğunun fark edilme oranının düşüklüğüne değinen Yaşar, “Psikoloji ve psikiyatrinin gelişimi son yüz yılda sürat kazandı. Günümüzde teşhis kitaplarında kullandığımız bir epey teşhis ve sınıflandırma aslında 1930’larda başlayan ve yaklaşık olarak 10-15 yılda bir güncellenen çeşitli kategorilerden oluşuyor. ötürüsıyla aslına bakarsan ruhsal hastalıklarla ilgili kat edeceğimiz yol epey daha uzun üzere gözüküyor. Bunun yanı sıra ruhsal hastalıkları teşhis etmek hala fazlaca güç. Hala sıklıkla sendrom seviyesindeki hastalıkları tanımlıyor ve tedavi ediyoruz. Bu bakımdan dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğundaki gelişmeleri son yirmi yılda ki çalışmalara bağlayabiliriz.” dedi.
Hastalığın yetişkinlerde ve çocuklarda farklı seyrettiğini belirten Yaşar, “Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğunun iki kesimi var. Bunlardan biri dikkat oburu ise hareketlilik belirtileridir. Çocuklarda fark edilen daha epey hiperaktivitedir. Çocuk yaramaz gözüküyor, yerinde duramıyor ve hareketlilik gösteriyorsa toplumda hiperatkif olarak tabir ediliyor. Lakin yaş ilerledikçe hareketlilik azalıyor ve dikkat eksikliği baskın kalıyor. örneğin bireye sıralı bir vazife verildiği vakit verilen işi bir sisteme sokamıyor ve çabuk sıkılıyor. Bir işe başladıklarında birinci vakit içinder yüksek bir performans gösterirken, yeni olma özelliği geçince o işi sürdürmekte zorluk çekiyor, sıkılıyor ve performansı süratle düşüyor. Bu bireyler sık sık sakarlık yapıyorlar. DEHB olarak kısalttığımız bu sendromda eşyalarını bir yerlerde unutur, kaybeder ve bulmakta epeyce zorlanırlar. Bulundukları ortama odaklanamazlar ve bir soru sorulduğunda soru daha bitmeden cevaplamaya çalışırlar ya da konuşmayı tam ortasında bölerler. Vakit idareleri berbattır. Vakti organize edemezler ve ötürüsıyla buluşmalara ya geç kalırlar ya da bunu telafi etmek için epeyce erken gelirler. Günlük hayatımızda bu tıp insanları fazlaca sık görüyoruz ve onları maalesef tembel diye etiketliyoruz. Beşerler da kendilerinde bu durumları kişilik özelliği olarak görüyor. bu biçimdece yapabileceklerinden çok daha düşük bir performansa sahip olabiliyorlar. Ayrıyeten dikkat eksikliğini en epey da meslek odaklı ele alıyoruz fakat toplumsal bağlantıları daha epey etkiliyor. Toplumsal bağlarda dışlanmaya kadar giden sonuçları doğurabiliyor ve bu da bireyde bir sürü travmaya sebep olabiliyor.” diye konuştu.
KIYMETLİ OLAYLARI NOT ALIN
Hatalığın tedavi biçimlerinden de bahseden Yaşar, “Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğunu kabaca söz edersek, zihinde dikkati toparlayan ve sürdüren yerdeki bir filtre bozukluğu diyebiliriz. Bu hastalık zımnî bir pandemi üzere zira fazlaca yaygın ve hayat kalitesini çok etkiliyor. Bu bakımdan profesyonel bir tedavi fazlaca kıymetli. Tedavi hallerinden en değerlisi ise farmakolojik tedavidir. Bunun yanı sıra insanların hayat kalitesini yükseltecek ilaçlar var. Ayrıyeten çeşitli psikoterapi biçimleri ve toplumsal müdahaleler de var. Hastalarımızın da hastalığı yönetmek ismine kimi önlemler aldıklarını gördük. Ortalarında günlük notlar tutanlar, hayatlarını ve iş ömürlerini planlayarak sürdüren ve gideceği yere geç kalmamak ismine çeşitli taktikler geliştiren hastalarımız oluyor. Bu üzere çeşitli stratejileri, psikososyal müdahaleleri ve terapileri hastalarımız için kullanıyoruz. Lakin en kıymetli tedavi prosedürü kullandığımız ilaçlardır.” formunda konuştu.
FARK EDİLME ORANI ÇOK DÜŞÜK
Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğunun fark edilme oranının düşüklüğüne değinen Yaşar, “Psikoloji ve psikiyatrinin gelişimi son yüz yılda sürat kazandı. Günümüzde teşhis kitaplarında kullandığımız bir epey teşhis ve sınıflandırma aslında 1930’larda başlayan ve yaklaşık olarak 10-15 yılda bir güncellenen çeşitli kategorilerden oluşuyor. ötürüsıyla aslına bakarsan ruhsal hastalıklarla ilgili kat edeceğimiz yol epey daha uzun üzere gözüküyor. Bunun yanı sıra ruhsal hastalıkları teşhis etmek hala fazlaca güç. Hala sıklıkla sendrom seviyesindeki hastalıkları tanımlıyor ve tedavi ediyoruz. Bu bakımdan dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğundaki gelişmeleri son yirmi yılda ki çalışmalara bağlayabiliriz.” dedi.
Hastalığın yetişkinlerde ve çocuklarda farklı seyrettiğini belirten Yaşar, “Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğunun iki kesimi var. Bunlardan biri dikkat oburu ise hareketlilik belirtileridir. Çocuklarda fark edilen daha epey hiperaktivitedir. Çocuk yaramaz gözüküyor, yerinde duramıyor ve hareketlilik gösteriyorsa toplumda hiperatkif olarak tabir ediliyor. Lakin yaş ilerledikçe hareketlilik azalıyor ve dikkat eksikliği baskın kalıyor. örneğin bireye sıralı bir vazife verildiği vakit verilen işi bir sisteme sokamıyor ve çabuk sıkılıyor. Bir işe başladıklarında birinci vakit içinder yüksek bir performans gösterirken, yeni olma özelliği geçince o işi sürdürmekte zorluk çekiyor, sıkılıyor ve performansı süratle düşüyor. Bu bireyler sık sık sakarlık yapıyorlar. DEHB olarak kısalttığımız bu sendromda eşyalarını bir yerlerde unutur, kaybeder ve bulmakta epeyce zorlanırlar. Bulundukları ortama odaklanamazlar ve bir soru sorulduğunda soru daha bitmeden cevaplamaya çalışırlar ya da konuşmayı tam ortasında bölerler. Vakit idareleri berbattır. Vakti organize edemezler ve ötürüsıyla buluşmalara ya geç kalırlar ya da bunu telafi etmek için epeyce erken gelirler. Günlük hayatımızda bu tıp insanları fazlaca sık görüyoruz ve onları maalesef tembel diye etiketliyoruz. Beşerler da kendilerinde bu durumları kişilik özelliği olarak görüyor. bu biçimdece yapabileceklerinden çok daha düşük bir performansa sahip olabiliyorlar. Ayrıyeten dikkat eksikliğini en epey da meslek odaklı ele alıyoruz fakat toplumsal bağlantıları daha epey etkiliyor. Toplumsal bağlarda dışlanmaya kadar giden sonuçları doğurabiliyor ve bu da bireyde bir sürü travmaya sebep olabiliyor.” diye konuştu.
KIYMETLİ OLAYLARI NOT ALIN
Hatalığın tedavi biçimlerinden de bahseden Yaşar, “Dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğunu kabaca söz edersek, zihinde dikkati toparlayan ve sürdüren yerdeki bir filtre bozukluğu diyebiliriz. Bu hastalık zımnî bir pandemi üzere zira fazlaca yaygın ve hayat kalitesini çok etkiliyor. Bu bakımdan profesyonel bir tedavi fazlaca kıymetli. Tedavi hallerinden en değerlisi ise farmakolojik tedavidir. Bunun yanı sıra insanların hayat kalitesini yükseltecek ilaçlar var. Ayrıyeten çeşitli psikoterapi biçimleri ve toplumsal müdahaleler de var. Hastalarımızın da hastalığı yönetmek ismine kimi önlemler aldıklarını gördük. Ortalarında günlük notlar tutanlar, hayatlarını ve iş ömürlerini planlayarak sürdüren ve gideceği yere geç kalmamak ismine çeşitli taktikler geliştiren hastalarımız oluyor. Bu üzere çeşitli stratejileri, psikososyal müdahaleleri ve terapileri hastalarımız için kullanıyoruz. Lakin en kıymetli tedavi prosedürü kullandığımız ilaçlardır.” formunda konuştu.