Yunanistan ile Hududumuzu Oluşturan Türkiye’nin 10. Büyük Irmağı: Meriç Irmağı
Türkiye’nin en büyük 10. ırmağı olan ve Yunanistan ile sonunun belirli bir kısmını oluşturan Meriç Irmağı, tarihten beri son derece kıymetli bir coğrafik oluşum. Balkanlar’da doğan bu ırmak, Edirne üzerinden Ege Denizine dökülüyor. 480 kilometre uzunluğundaki Meriç Irmağı, çeşitli kollara ayrılıyor. Kolların her biri de farklı yerlerde denize dökülüyor. Türkiye için en kıymetli ırmaklar içinde yer alan Meriç Irmağı hakkında merak edilenlere bu içeriğimizden ulaşabilirsiniz.
Meriç Irmağı Hakkında Bilgi
Meriç Irmağı, Yunanistan ile Türkiye hududunun bir kısmını oluşturan bir ırmak. Bu ırmak, Bulgaristan’dan Türkiye’ye giriyor ve Edirne üzerinde Ege Denizine dökülüyor.
Meriç, Balkanlar’ın en büyük ırmaklarından biri. Rila Dağı’nın kuzey eteklerinin yakınlarından doğuyor ve Filibe ovasını, Türkiye’de Edirne kentini, Batı Trakya’yı suluyor. Buradan da denize dökülüyor.
480 kilometre uzunluğundaki bu ırmak, Türkiye’deki en büyük 10. ırmak olarak biliniyor. Başlıca kolları Ergene, Arda ve Tunca’dır. Nehir, Türkiye hudutları ortasında birinci vakit içinderda Edirne kuzeyinde Arda Irmağı ile karışıyor. sonrasındasında Edirne güneyinde Tunca Irmağı, Meriç ile birleşiyor.
Uzun bir süre Türk Yunan sonunu çizen ırmak, İpsala’laya otuz km kala Adasarhanlı köyünde Ergene Irmağı ile karışıyor. İpsala güneyinde esas iki kola ayrılan ırmağın birinci kolu Türkiye hududunu terk ederek Yunanistan’a geçiyor ve Saros Körfezine dökülüyor.Nehrin öteki kolu da bataklıklar oluşturarak Gala gölü üzere göllenmeler yapıyor. Türkiye topraklarından Enez yakınlarında Saros Körfezine dökülüyor.
Burası, 1371 yılında Çirmen Savaşı’nın da geçtiği yerdir. Savaş, Osmanlı ile Sırplar içinde yapılmış ve Osmanlı zaferi ile sonuçlanmıştır.
Meriç Irmağının Özellikleri
Meriç Irmağının hem Balkanlar tıpkı vakitte Türkiye için bir epey değeri ve özelliği bulunuyor:
ipsala.gov.tr
O gün dağlar, taşlar, ağaçlar ve dağ, orman, su perileri, bütün yaratıklar, Meriç Irmağının iki yakasında sıra sıra hürmetle durmuşlar, Meriç Irmağı’nın sularına karışıp aşağılara gerçek akıp giden bir kesik başı, mitolojik şair Orpheus’un kesik başını göz yaşlarıyla seyretmişler.
Orpheus’un kesik başı yeniden kendisi üzere parçalanıp sulara atılmış ve birinci sefer ustasız çalan Lir’inin eşliğinde son türküsünü söylüyormuş;
‘Saadet yapraklar üzerinde ki bir çiğ tanesi üzeredir. Kendisinden emin, pırıl pırıl dururken birden titreyiverir. bu biçimde da aşkın gözyaşları olarak yere düşer.’
Kader biraz da davranışımızın kararıdur; o yüzden insanoğlu kendi yazgısına etki edebilir. Lakin saadetimiz kesinlikle oburlarının elindedir. Orpheus ile Eurydike Efsanesi, insanlığın bu istikametinin bir kıssasıdır.
Orpheus, Yunan Mitolojisinin pek ünlü bir şairdir. Babası Trakya Hükümdarı Oiagros, annesi İbe Dokuz Sanat perilerinden (müz’lerden) şiirin, destanların temsilcisi Kalliope imiş. Ölümlüler ortasında onun üstüne lir çalabilecek kimse çıkmamış. Hatta Orpheus’a lir’i Apollon armağan etmiş.
Kitaplar Orpheus’un Edirne civarında, Meriç uzunluklarında hayatış olduğunu muharrir.
Orpheus, lir’ini eline alıp da, çalmaya başladımı, dağlar, taşlar, ağaçlar yer yerinden kalkar, onun etrafında toplanır, bütün canlılar; kurdu, kuzusu, ehlisi, yabanisi; inlerinden çıkıp gelirler, içleri en hoş hislerle dolu biçimde, onu dinlerlermiş.
Orpheus, gece yarısı kalkar, civarın en yüksek yerine çıkar, başlarmış lir’ini çalmaya, bu biçimde, ustası Alpollon, çırağının o büyülü çalışına tutulur, onu bir an evvel görmeye, yakından dinlemeye koşarmış; Apollon, güneşi temsil eden İlah olduğu için, güneş olup kocaman ve uykulu gözlerle kıpkırmızı doğarmış. Derler ki, Bahar geldi mi güneşin, bir süre, her gün biraz daha geç doğması o yüzdenmiş.
Orpheus bir yerde durmaz, çaldıklarına kendisine de kapılır, dağlarda, bayırlarda, ormanlarda gezermiş.
Bir gün ormana girmiş. Serin bir kaynaktan su içmiş, yüzünü gözünü yıkamış, serinlemiş. daha sonra tabanından o suyun çıktığı kayanın üstüne oturmuş, almış tekrar lir’ini eline, başlamış çalmaya…
Az evvel suyundan içtiği kaynağın su perilerinden Eurydike de çimenlere yüzü koyun uzanıp, dirsekleri yerde, çenesini ellerine dayamış Orpheus’u dinliyormuş. Orpheus coşkunluğuyla kendisinden öbür hiç bir şeyin farkında olmayarak durmadan çalışıyormuş. Çok daha sonra etrafında toplanıp dinleyenlerin içinde Eurydike’yi görmüş. Birden duraklamış, bu hissin ılık bir su olup ortasında tatlı tatlı aktığını hissetmiş. Eurydike iki gözü Orpheus’ta öylece duruyormuş. bu biçimde orada toplanan dağlar, taşlar, bütün canlılar Orpheus’un duraklamasının niçinini anlamışlar; aşka olan sonsuz saygılarıyla birer birer oradan uzaklaşmışlar. Eurydike ile Orpheus gözleri birbirlerinde hala o denli duruyorlarmış.
İşte o andan itibaren Orpheus yalnız Eurydike için çalmaya başlamış. Çalışı ne kadar sürmüş bilemiyoruz. Ama Orpheus birinci kez o gün dağlara çıkıp Apollo’nu selamlamayı unutmuş ve Orpheus’un lir’inin sesiyle doğmaya alışmış olan güneş birinci kere o gün gecikmiş. Evvelce tüyleri kar üzere beyaz ve lekesiz olan, yalnızca gevezeliği yüzünden Apollon tarafınca cezalandırılıp karartılarak bugünkü haline döndürülen karben, o sabah çatlak sesiyle: ‘Orpheus Rabler ihmal edilmekten hoşlanmazlar ve asla ortak kabul etmezler, dikkatli ol!’ diye ötmüş.
Ama Orpheus mesut ve mutlu, Eurydike’sinden öbür hiç bir şeyin farkında değilmiş. bu biçimde başı Eurdike’nin dizlerinde gözleri gözlerin de Orpheus’un şöyleki konuştuğunu duymuşlar:
‘Eurydike’m; dünyayı kucaklamak için açık duran kollarımı kavuşturmaya korkmuyorum artık. Zira onların içinde sen varsın. Ne için, kimin için dediğini bilmediğim şiirlerimi, türkülerimi yalnız senin için söylemenin hoş ve büyük heyecanı ortasındayım sensiz bir saniye duramam artık ben’.
Eurydike ile Orpheus’un tanışmaları ve evlenmeye karar vermeleri bir olmuş. Heyhat hangi saadet devamlıdır ki; sen Apollon: Parnas dağında ki koca pyton yılanını oklarınla vurup öldürdüğün biçimde, çırağına, fakat sana layık müzikleri terennüm eden Orpheus’a bu memnunluğu epeyce gördün. Trakya’nın kendisi epeyce ufak ama zehiri o nispette fecî engerek yılanını görüp Eurydike’nin ayağını sokmasına mani olamadım.
Gerçekten de o denli olmuş. O heyecan ortasında kalkıp gidecekleri sırada otların içinden bir engerek yılanı çıkıp bütün zehirlerini Eurydike’nin ayağına akıtmış.Bazı efsaneler Eurydike’nin o sevinç ortasında koşarken yılana bastığını o yüzden yılanın kendisini soktuğunu naklederler ancak sonu daima bir: Eurydike oracıkta ölmüş.
Orpheus, bulmasıyla kaybetmesi bir olan saadeti Eurydike için bir sefer daha çalmaya, söylemeye başlamış. Gezmediği, dolaşmadığı yer kalmamış. O kadar acıklı söylüyormuş ki, en sonunda öbür dünyanın rabbi Hadesle karısı merhametsiz Tanrıça Persephone bile ona acımışlar ve yer altı dünyasına girerek Eurydike’yi nazaranbilmesi için Orpheus’a müsaade vermişler. Orpheus’un lir’inin büyülü namelerinden merhamete gelen Persepone daha da yumuşayarak Orpheus’un Eurydike’yi yeryüzüne götürmesine müsaade etmiş. Yalnız öbür dünyanın kanunları mucibince yeryüzüne çıkıncaya kadar ardını dönüp Eurydike’ye bakmamasını tembih etmişler. Orpheus önde Eurydike geride, yer altı dünyasından yeryüzü dünyasına çıkmaya başlamışlar. Fakat aşkın kanunları bütün öbür kanunlardan baskın çıkmış; Orpheus dayanamamış, yeryüzüne çıkmaya kalmadan dönmüş, Eurydike’sine bakmış, Bakmasıylada Eurydike’yi ebediyen kaybetmesi bir olmuş; Persepone, tembih edileni yapmadığı için Eurydike’yi yer altı dünyasına geri almış.
daha sonrasındada Orpheus hüzünler için de döndüğü yeryüzü dünyasından elini eteğini çekmiş. bir daha çalıyormuş, bir daha söylüyormuş, bir daha daima dolaşıyormuş, lakin her şebir daha de bir üzün varmış.beraberinde epeyce hoş olan Orpheus’a tutkun Trakyalı bayanlar: ‘Eurydike ölmüşse biz varız. Orpheus’un gözleri artık bizleri hiç görmez oldu…’ diyorlarmış.
En sonunda o hale gelmişler ki o bayanlar, bir gün yeniden hüzünlü müsikisini dinledikleri bir sırada vurdum duymazlığa kızıp Orpheus’a saldırmışlar ve onu modül parça etmişler, koparılmış başını ve lir’ini Meriç ırmağına atmışlar. Orpheus’un kesik başı ile lir’i son türkülerini söyleye söyleye Meriç ırmağıyla birlikte akıp Enez de Ege denizine dökülmüş.daha sonra dalgalar onları alıp Midilli adasına götürmüş.
Orpheus’un vefatına su perileri, dağ perileri, orman perileri hatta Trakyalı bayanlar o kadar ağlamışlar ki göz yaşları toplanıp seller, dereler halinde Meriç ırmağına akmış ve Meriç birinci sefer o gün taşmış.
Meriç Köprüsü
Edirne’nin sembollerinden biri olan Meriç Köprüsü, Osmanlı Dönemi’ne ilişkin en hoş köprü örnekleri içindedır. Burası Osmanlı medeniyetinin ihtişamını yansıtır.
1833 yılında Sultan II. Mahmut vaktinde temelleri atılan köprünün imaline 1842 yılında başlanmış. 1847 yılında Sultan Abdülmecit vaktinde tamamlanarak kullanıma açılmış. Üretiminde kesme taş tercih edilmiş.
Edirne – Karaağaç yolunu bağlayan Meriç Köprüsü’nün yerinde daha öncesinden ahşap köprü yer alıyormuş. Irmağın taşmasıyla Meriç Köprüsü’nün yapılması mecburilik halini almış.
Meriç Irmağı, 263 metre uzunluğa sahip. hem de 7 metre genişliği de var. Köprü, 13 ayak üzerine inşa edilmiş. hem de toplam 12 sivri kemerli açıklığa sahip. Selyaranlar ve köprü ayaklarında yer alan tahliye gözleri de köprüde yer alıyor.
Meriç Köprüsü pozisyon ve adres detaylarıne aşağıdan ulaşabilirsiniz:
Adres: Karaağaç, 22100 Edirne Merkez/Edirne
Google Haritalar pozisyon bilgisi için tıklayın.
Edirne’de Gezilecek Yerler
Meriç Irmağını görmek için Edirne ve etrafına geldiğinizde burada kesinlikle uğramanız gereken bir hayli yer var. Bunlardan kimileri şöyle:
Türkiye’nin en büyük 10. ırmağı olan ve Yunanistan ile sonunun belirli bir kısmını oluşturan Meriç Irmağı, tarihten beri son derece kıymetli bir coğrafik oluşum. Balkanlar’da doğan bu ırmak, Edirne üzerinden Ege Denizine dökülüyor. 480 kilometre uzunluğundaki Meriç Irmağı, çeşitli kollara ayrılıyor. Kolların her biri de farklı yerlerde denize dökülüyor. Türkiye için en kıymetli ırmaklar içinde yer alan Meriç Irmağı hakkında merak edilenlere bu içeriğimizden ulaşabilirsiniz.
Meriç Irmağı Hakkında Bilgi
Meriç Irmağı, Yunanistan ile Türkiye hududunun bir kısmını oluşturan bir ırmak. Bu ırmak, Bulgaristan’dan Türkiye’ye giriyor ve Edirne üzerinde Ege Denizine dökülüyor.
Meriç, Balkanlar’ın en büyük ırmaklarından biri. Rila Dağı’nın kuzey eteklerinin yakınlarından doğuyor ve Filibe ovasını, Türkiye’de Edirne kentini, Batı Trakya’yı suluyor. Buradan da denize dökülüyor.
480 kilometre uzunluğundaki bu ırmak, Türkiye’deki en büyük 10. ırmak olarak biliniyor. Başlıca kolları Ergene, Arda ve Tunca’dır. Nehir, Türkiye hudutları ortasında birinci vakit içinderda Edirne kuzeyinde Arda Irmağı ile karışıyor. sonrasındasında Edirne güneyinde Tunca Irmağı, Meriç ile birleşiyor.
Uzun bir süre Türk Yunan sonunu çizen ırmak, İpsala’laya otuz km kala Adasarhanlı köyünde Ergene Irmağı ile karışıyor. İpsala güneyinde esas iki kola ayrılan ırmağın birinci kolu Türkiye hududunu terk ederek Yunanistan’a geçiyor ve Saros Körfezine dökülüyor.Nehrin öteki kolu da bataklıklar oluşturarak Gala gölü üzere göllenmeler yapıyor. Türkiye topraklarından Enez yakınlarında Saros Körfezine dökülüyor.
Burası, 1371 yılında Çirmen Savaşı’nın da geçtiği yerdir. Savaş, Osmanlı ile Sırplar içinde yapılmış ve Osmanlı zaferi ile sonuçlanmıştır.
Meriç Irmağının Özellikleri
Meriç Irmağının hem Balkanlar tıpkı vakitte Türkiye için bir epey değeri ve özelliği bulunuyor:
Balkanlar’da doğan en değerli ırmaklardan biridir.
Türkiye’de bulunan 10. büyük akarsudur.
Hırçınlığı ile bilinen bir ırmaktır.
Debisi birtakım kimi çok yükselir ve etrafına ziyan verebilir.
Meriç Irmağının üzerinde gün batımını izlemek hayli keyifli.
Kış aylarında çok ağır akan ırmak, yaz aylarında daha sakin bir seyir izlemektedir.
ipsala.gov.tr
O gün dağlar, taşlar, ağaçlar ve dağ, orman, su perileri, bütün yaratıklar, Meriç Irmağının iki yakasında sıra sıra hürmetle durmuşlar, Meriç Irmağı’nın sularına karışıp aşağılara gerçek akıp giden bir kesik başı, mitolojik şair Orpheus’un kesik başını göz yaşlarıyla seyretmişler.
Orpheus’un kesik başı yeniden kendisi üzere parçalanıp sulara atılmış ve birinci sefer ustasız çalan Lir’inin eşliğinde son türküsünü söylüyormuş;
‘Saadet yapraklar üzerinde ki bir çiğ tanesi üzeredir. Kendisinden emin, pırıl pırıl dururken birden titreyiverir. bu biçimde da aşkın gözyaşları olarak yere düşer.’
Kader biraz da davranışımızın kararıdur; o yüzden insanoğlu kendi yazgısına etki edebilir. Lakin saadetimiz kesinlikle oburlarının elindedir. Orpheus ile Eurydike Efsanesi, insanlığın bu istikametinin bir kıssasıdır.
Orpheus, Yunan Mitolojisinin pek ünlü bir şairdir. Babası Trakya Hükümdarı Oiagros, annesi İbe Dokuz Sanat perilerinden (müz’lerden) şiirin, destanların temsilcisi Kalliope imiş. Ölümlüler ortasında onun üstüne lir çalabilecek kimse çıkmamış. Hatta Orpheus’a lir’i Apollon armağan etmiş.
Kitaplar Orpheus’un Edirne civarında, Meriç uzunluklarında hayatış olduğunu muharrir.
Orpheus, lir’ini eline alıp da, çalmaya başladımı, dağlar, taşlar, ağaçlar yer yerinden kalkar, onun etrafında toplanır, bütün canlılar; kurdu, kuzusu, ehlisi, yabanisi; inlerinden çıkıp gelirler, içleri en hoş hislerle dolu biçimde, onu dinlerlermiş.
Orpheus, gece yarısı kalkar, civarın en yüksek yerine çıkar, başlarmış lir’ini çalmaya, bu biçimde, ustası Alpollon, çırağının o büyülü çalışına tutulur, onu bir an evvel görmeye, yakından dinlemeye koşarmış; Apollon, güneşi temsil eden İlah olduğu için, güneş olup kocaman ve uykulu gözlerle kıpkırmızı doğarmış. Derler ki, Bahar geldi mi güneşin, bir süre, her gün biraz daha geç doğması o yüzdenmiş.
Orpheus bir yerde durmaz, çaldıklarına kendisine de kapılır, dağlarda, bayırlarda, ormanlarda gezermiş.
Bir gün ormana girmiş. Serin bir kaynaktan su içmiş, yüzünü gözünü yıkamış, serinlemiş. daha sonra tabanından o suyun çıktığı kayanın üstüne oturmuş, almış tekrar lir’ini eline, başlamış çalmaya…
Az evvel suyundan içtiği kaynağın su perilerinden Eurydike de çimenlere yüzü koyun uzanıp, dirsekleri yerde, çenesini ellerine dayamış Orpheus’u dinliyormuş. Orpheus coşkunluğuyla kendisinden öbür hiç bir şeyin farkında olmayarak durmadan çalışıyormuş. Çok daha sonra etrafında toplanıp dinleyenlerin içinde Eurydike’yi görmüş. Birden duraklamış, bu hissin ılık bir su olup ortasında tatlı tatlı aktığını hissetmiş. Eurydike iki gözü Orpheus’ta öylece duruyormuş. bu biçimde orada toplanan dağlar, taşlar, bütün canlılar Orpheus’un duraklamasının niçinini anlamışlar; aşka olan sonsuz saygılarıyla birer birer oradan uzaklaşmışlar. Eurydike ile Orpheus gözleri birbirlerinde hala o denli duruyorlarmış.
İşte o andan itibaren Orpheus yalnız Eurydike için çalmaya başlamış. Çalışı ne kadar sürmüş bilemiyoruz. Ama Orpheus birinci kez o gün dağlara çıkıp Apollo’nu selamlamayı unutmuş ve Orpheus’un lir’inin sesiyle doğmaya alışmış olan güneş birinci kere o gün gecikmiş. Evvelce tüyleri kar üzere beyaz ve lekesiz olan, yalnızca gevezeliği yüzünden Apollon tarafınca cezalandırılıp karartılarak bugünkü haline döndürülen karben, o sabah çatlak sesiyle: ‘Orpheus Rabler ihmal edilmekten hoşlanmazlar ve asla ortak kabul etmezler, dikkatli ol!’ diye ötmüş.
Ama Orpheus mesut ve mutlu, Eurydike’sinden öbür hiç bir şeyin farkında değilmiş. bu biçimde başı Eurdike’nin dizlerinde gözleri gözlerin de Orpheus’un şöyleki konuştuğunu duymuşlar:
‘Eurydike’m; dünyayı kucaklamak için açık duran kollarımı kavuşturmaya korkmuyorum artık. Zira onların içinde sen varsın. Ne için, kimin için dediğini bilmediğim şiirlerimi, türkülerimi yalnız senin için söylemenin hoş ve büyük heyecanı ortasındayım sensiz bir saniye duramam artık ben’.
Eurydike ile Orpheus’un tanışmaları ve evlenmeye karar vermeleri bir olmuş. Heyhat hangi saadet devamlıdır ki; sen Apollon: Parnas dağında ki koca pyton yılanını oklarınla vurup öldürdüğün biçimde, çırağına, fakat sana layık müzikleri terennüm eden Orpheus’a bu memnunluğu epeyce gördün. Trakya’nın kendisi epeyce ufak ama zehiri o nispette fecî engerek yılanını görüp Eurydike’nin ayağını sokmasına mani olamadım.
Gerçekten de o denli olmuş. O heyecan ortasında kalkıp gidecekleri sırada otların içinden bir engerek yılanı çıkıp bütün zehirlerini Eurydike’nin ayağına akıtmış.Bazı efsaneler Eurydike’nin o sevinç ortasında koşarken yılana bastığını o yüzden yılanın kendisini soktuğunu naklederler ancak sonu daima bir: Eurydike oracıkta ölmüş.
Orpheus, bulmasıyla kaybetmesi bir olan saadeti Eurydike için bir sefer daha çalmaya, söylemeye başlamış. Gezmediği, dolaşmadığı yer kalmamış. O kadar acıklı söylüyormuş ki, en sonunda öbür dünyanın rabbi Hadesle karısı merhametsiz Tanrıça Persephone bile ona acımışlar ve yer altı dünyasına girerek Eurydike’yi nazaranbilmesi için Orpheus’a müsaade vermişler. Orpheus’un lir’inin büyülü namelerinden merhamete gelen Persepone daha da yumuşayarak Orpheus’un Eurydike’yi yeryüzüne götürmesine müsaade etmiş. Yalnız öbür dünyanın kanunları mucibince yeryüzüne çıkıncaya kadar ardını dönüp Eurydike’ye bakmamasını tembih etmişler. Orpheus önde Eurydike geride, yer altı dünyasından yeryüzü dünyasına çıkmaya başlamışlar. Fakat aşkın kanunları bütün öbür kanunlardan baskın çıkmış; Orpheus dayanamamış, yeryüzüne çıkmaya kalmadan dönmüş, Eurydike’sine bakmış, Bakmasıylada Eurydike’yi ebediyen kaybetmesi bir olmuş; Persepone, tembih edileni yapmadığı için Eurydike’yi yer altı dünyasına geri almış.
daha sonrasındada Orpheus hüzünler için de döndüğü yeryüzü dünyasından elini eteğini çekmiş. bir daha çalıyormuş, bir daha söylüyormuş, bir daha daima dolaşıyormuş, lakin her şebir daha de bir üzün varmış.beraberinde epeyce hoş olan Orpheus’a tutkun Trakyalı bayanlar: ‘Eurydike ölmüşse biz varız. Orpheus’un gözleri artık bizleri hiç görmez oldu…’ diyorlarmış.
En sonunda o hale gelmişler ki o bayanlar, bir gün yeniden hüzünlü müsikisini dinledikleri bir sırada vurdum duymazlığa kızıp Orpheus’a saldırmışlar ve onu modül parça etmişler, koparılmış başını ve lir’ini Meriç ırmağına atmışlar. Orpheus’un kesik başı ile lir’i son türkülerini söyleye söyleye Meriç ırmağıyla birlikte akıp Enez de Ege denizine dökülmüş.daha sonra dalgalar onları alıp Midilli adasına götürmüş.
Orpheus’un vefatına su perileri, dağ perileri, orman perileri hatta Trakyalı bayanlar o kadar ağlamışlar ki göz yaşları toplanıp seller, dereler halinde Meriç ırmağına akmış ve Meriç birinci sefer o gün taşmış.
Meriç Köprüsü
Edirne’nin sembollerinden biri olan Meriç Köprüsü, Osmanlı Dönemi’ne ilişkin en hoş köprü örnekleri içindedır. Burası Osmanlı medeniyetinin ihtişamını yansıtır.
1833 yılında Sultan II. Mahmut vaktinde temelleri atılan köprünün imaline 1842 yılında başlanmış. 1847 yılında Sultan Abdülmecit vaktinde tamamlanarak kullanıma açılmış. Üretiminde kesme taş tercih edilmiş.
Edirne – Karaağaç yolunu bağlayan Meriç Köprüsü’nün yerinde daha öncesinden ahşap köprü yer alıyormuş. Irmağın taşmasıyla Meriç Köprüsü’nün yapılması mecburilik halini almış.
Meriç Irmağı, 263 metre uzunluğa sahip. hem de 7 metre genişliği de var. Köprü, 13 ayak üzerine inşa edilmiş. hem de toplam 12 sivri kemerli açıklığa sahip. Selyaranlar ve köprü ayaklarında yer alan tahliye gözleri de köprüde yer alıyor.
Meriç Köprüsü pozisyon ve adres detaylarıne aşağıdan ulaşabilirsiniz:
Adres: Karaağaç, 22100 Edirne Merkez/Edirne
Google Haritalar pozisyon bilgisi için tıklayın.
Edirne’de Gezilecek Yerler
Meriç Irmağını görmek için Edirne ve etrafına geldiğinizde burada kesinlikle uğramanız gereken bir hayli yer var. Bunlardan kimileri şöyle:
Selimiye Camii
Edirne Arkeoloji ve Etnografya Müzesi
Makedonya Kulesi
Büyük Sinagog
Edirne Sarayı