İğniçin daha sonra engelli oldu, AYM hak ihlali sonucu verdi
İzmir Torbalı’da yaşayan bir kişi, 2014 yılında yüksek ateş şikayetiyle devlet hastanesine gitti. Muayene daha sonrası antibiyotik içeren iğne verilen müracaatçı, 6 gün daha sonra yeniden hastaneye giderek, reçete doğrultusunda bir hemşirenin kendisine iğne yaptığını ve daha sonrasında kalça bölgesinde ağır ağrı olduğunu tabir etti.
Bunun üzere diğer bir hastaneye yönlendirilen ve tetkikler yapılan kişinin, sağ ayak siyatik hududunda meydana gelen hasar niçiniyle “düşük ayak” olduğu tespit edildi. Müracaatçı, yaklaşık 15 gün tedavi görmesine karşın güzelleşme olmaması üzerine tedavisine son verildi.
Yaklaşık bir yıl daha sonra ziyanlarının tazmini için yönetime başvuran kişi, olumsuz karşılık aldı. Bunun üzerine müracaatçı, yüzde 46 oranında çalışma gücünü kaybettiğini ileri sürerek, maddi ve manevi tazminat davası açtı.
Yargılamanın gerçekleştiği İzmir 1. Yönetim Mahkemesinde savunma yapan davalı yönetim, müracaatçıya birinci hastaneye geldiğinde iğne yapılmadığını, bireye ondan sonrasında yapılan teşhis ve tedaviyle de ilgilerinin bulunmadığını ileri sürdü.
Dava kapsamında alınan isimli tıp raporunda da hastaya iğnenin ne vakit yapıldığı kaydının hastane tarafınca tutulmadığı, iğnenin hemşire tarafınca yapılmış kabul edilmesi halinde kelam konusu hasara yol açabileceği açıklandı lakin işçinin kusurlu olmadığı söz edildi.
Mahkeme, yargılama kararı manevi tazminat talebinin kısmen kabulü, maddi tazminat talebinin ise reddine hükmetti. Bölge adliye mahkemesi ise hizmet kusurunun tespit edilmemesi niçiniyle manevi tazminat sonucunın da reddine hükmetti.
Bunun üzerine müracaatçı, tıbbi ihmal kararı ziyana uğradığını belirterek, Anayasa Mahkemesine kişisel müracaat yaptı.
Başvuruyu pahalandıran Yüksek Mahkeme, Anayasa’nın 17’nci unsurunda belirtilen kişinin maddi ve manevi varlığını muhafaza hakkının ihlal edildiğine karar verdi. sonucun ayrıyeten bir daha yargılama yapılması için birinci derece mahkemesine gönderilmesine hükmedildi.
Yüksek Mahkeme sonucun öne sürülen nedeninde her insanın yaşama, maddi ve manevi varlığını muhafaza ve geliştirme hakkına sahip olduğu, insanın maddi ve manevi varlığının gelişmesi için gerekli kaideleri hazırlamaya çalışmanın da devletin temel amaç ve misyonları içinde bulunduğuna işaret etti.
Müracaatçının hastane acil servisine giderek muayene edildiği ve kendisine reçete verildiğinin sabit olduğu anlatılan kararda, buna rağmen hastane kayıtlarında müracaatçıya uygulanan tedavi ve saatiyle tedaviyi uygulayanın ismi ve soyadı kısmının boş bırakıldığı, hatta daha sonraki hasta kaydında da hiç bir bilginin yer almadığı bildirildi.
Tıbbi kayıtların, müracaatçı hakkında hangi tedavinin uygulandığını, bunun ehil bireylerce yapılıp yapılmadığının tespitine ait elverişli nitelik taşımadığına işaret edilen kararda, mahkeme tarafınca da hastane kayıtlarının gerçek tutulmamasının kararı olarak manevi tazminat ödenmesine karar verildiği aktarıldı.
Bölge adliye mahkemesince ise tedavi kayıtlarının tutulmamasının hemşire ve sıhhat kuruluşunun sorumluluğuna ne istikamette tesir edeceğinin değerlendirmeyerek, isimli tıp raporunun karara temel alındığı açıklandı.
Hasta hakkında tutulan tüm tıbbi kayıtları saklama ve istendiğinde yetkili mercilerin incelemesine sunma yükümlülüğünün sıhhat kuruluşuna ilişkin olduğu söz edilen kararda, “Netice prestijiyle yargısal süreç ortasında müracaatçının temelli savlarına karşı makul ve kâfi ölçüde karşılık verilmemesi niçiniyle daire tarafınca yapılan incelemenin tesirli yargısal sistem kurma yükümlülüğüne uygun bir nitelik taşımadığı belirlenmiştir.” sözüne yer verildi.
Müracaat konusu hadisede Anayasa’nın 17’nci unsurunun ihlal edildiği vurgulanan kararda, hastaya uygulanan tedaviye ait hasta evrakı tutulması sorumluluğunun yönetimde olduğu kaydedildi.
Kararda, “Somut bulgulara dayalı münasebet sunulmadığı ve müracaatçının buna ait itirazlarının karşılanmadığı kanaatine varılmıştır. Bu durumda, kamu makamlarının müracaat konusu olaydaki müspet yükümlülüklerini yerine getirmediği kararına ulaşılmıştır.” değerlendirmesi yer aldı.
İzmir Torbalı’da yaşayan bir kişi, 2014 yılında yüksek ateş şikayetiyle devlet hastanesine gitti. Muayene daha sonrası antibiyotik içeren iğne verilen müracaatçı, 6 gün daha sonra yeniden hastaneye giderek, reçete doğrultusunda bir hemşirenin kendisine iğne yaptığını ve daha sonrasında kalça bölgesinde ağır ağrı olduğunu tabir etti.
Bunun üzere diğer bir hastaneye yönlendirilen ve tetkikler yapılan kişinin, sağ ayak siyatik hududunda meydana gelen hasar niçiniyle “düşük ayak” olduğu tespit edildi. Müracaatçı, yaklaşık 15 gün tedavi görmesine karşın güzelleşme olmaması üzerine tedavisine son verildi.
Yaklaşık bir yıl daha sonra ziyanlarının tazmini için yönetime başvuran kişi, olumsuz karşılık aldı. Bunun üzerine müracaatçı, yüzde 46 oranında çalışma gücünü kaybettiğini ileri sürerek, maddi ve manevi tazminat davası açtı.
Yargılamanın gerçekleştiği İzmir 1. Yönetim Mahkemesinde savunma yapan davalı yönetim, müracaatçıya birinci hastaneye geldiğinde iğne yapılmadığını, bireye ondan sonrasında yapılan teşhis ve tedaviyle de ilgilerinin bulunmadığını ileri sürdü.
Dava kapsamında alınan isimli tıp raporunda da hastaya iğnenin ne vakit yapıldığı kaydının hastane tarafınca tutulmadığı, iğnenin hemşire tarafınca yapılmış kabul edilmesi halinde kelam konusu hasara yol açabileceği açıklandı lakin işçinin kusurlu olmadığı söz edildi.
Mahkeme, yargılama kararı manevi tazminat talebinin kısmen kabulü, maddi tazminat talebinin ise reddine hükmetti. Bölge adliye mahkemesi ise hizmet kusurunun tespit edilmemesi niçiniyle manevi tazminat sonucunın da reddine hükmetti.
Bunun üzerine müracaatçı, tıbbi ihmal kararı ziyana uğradığını belirterek, Anayasa Mahkemesine kişisel müracaat yaptı.
Başvuruyu pahalandıran Yüksek Mahkeme, Anayasa’nın 17’nci unsurunda belirtilen kişinin maddi ve manevi varlığını muhafaza hakkının ihlal edildiğine karar verdi. sonucun ayrıyeten bir daha yargılama yapılması için birinci derece mahkemesine gönderilmesine hükmedildi.
Yüksek Mahkeme sonucun öne sürülen nedeninde her insanın yaşama, maddi ve manevi varlığını muhafaza ve geliştirme hakkına sahip olduğu, insanın maddi ve manevi varlığının gelişmesi için gerekli kaideleri hazırlamaya çalışmanın da devletin temel amaç ve misyonları içinde bulunduğuna işaret etti.
Müracaatçının hastane acil servisine giderek muayene edildiği ve kendisine reçete verildiğinin sabit olduğu anlatılan kararda, buna rağmen hastane kayıtlarında müracaatçıya uygulanan tedavi ve saatiyle tedaviyi uygulayanın ismi ve soyadı kısmının boş bırakıldığı, hatta daha sonraki hasta kaydında da hiç bir bilginin yer almadığı bildirildi.
Tıbbi kayıtların, müracaatçı hakkında hangi tedavinin uygulandığını, bunun ehil bireylerce yapılıp yapılmadığının tespitine ait elverişli nitelik taşımadığına işaret edilen kararda, mahkeme tarafınca da hastane kayıtlarının gerçek tutulmamasının kararı olarak manevi tazminat ödenmesine karar verildiği aktarıldı.
Bölge adliye mahkemesince ise tedavi kayıtlarının tutulmamasının hemşire ve sıhhat kuruluşunun sorumluluğuna ne istikamette tesir edeceğinin değerlendirmeyerek, isimli tıp raporunun karara temel alındığı açıklandı.
Hasta hakkında tutulan tüm tıbbi kayıtları saklama ve istendiğinde yetkili mercilerin incelemesine sunma yükümlülüğünün sıhhat kuruluşuna ilişkin olduğu söz edilen kararda, “Netice prestijiyle yargısal süreç ortasında müracaatçının temelli savlarına karşı makul ve kâfi ölçüde karşılık verilmemesi niçiniyle daire tarafınca yapılan incelemenin tesirli yargısal sistem kurma yükümlülüğüne uygun bir nitelik taşımadığı belirlenmiştir.” sözüne yer verildi.
Müracaat konusu hadisede Anayasa’nın 17’nci unsurunun ihlal edildiği vurgulanan kararda, hastaya uygulanan tedaviye ait hasta evrakı tutulması sorumluluğunun yönetimde olduğu kaydedildi.
Kararda, “Somut bulgulara dayalı münasebet sunulmadığı ve müracaatçının buna ait itirazlarının karşılanmadığı kanaatine varılmıştır. Bu durumda, kamu makamlarının müracaat konusu olaydaki müspet yükümlülüklerini yerine getirmediği kararına ulaşılmıştır.” değerlendirmesi yer aldı.