Gökyüzüne doğru yükselen bir ateş sütunu, daha sonra genişleyen, ufku yanlış bir gün batımı gibi kırmızılar. Ve toksik, kokuşuyor, sağır edici bir kükreme eşlik ediyor. “Bu bir bomba gibi görünüyordu, gerçekten uygun bir savaş değil,” diyor, hasarı sayanlardan saatler sonra buruşuk panjurlar ve patlamış pencereler arasında. “Bir katliam olabilirdi”, sonra üfürüm, binalar arasında genişleyen avlulara bakarak, panjur parçaları, cam kıymıklar, akkor çarşaflar, neredeyse şaşırmış olarak güvenli keşfedildi – bazı çizikler, bernoccoli, korku – ve endişeli: “ama kurbanlar?”
Günün sonunda, hepsi gün boyunca taburcu edilen, iki hariç, taşıyıcı olan 43 yaralanma var. Mauro Bagaglini ve güvenlik yöneticisi Claudio ErcoliYaşam için savaşan. «Sorunun yakındaki arıza olduğunu düşündük – açıklıyor LuigiSakinlerden biri – aynı zamanda bir imza koleksiyonu düzenliyorduk. Ve bunun yerine ».
Bunun yerine, tam anlamıyla Via Dei Gordiani Tremble bölgesini yapmak için bir LPG gaz distribütörü idi, mahalle uyanırken aniden havaya atlandı. Yapılacak bir yakıt ikmali vardı, rutin bir operasyon vardı, ancak bir şeyler ters gitti, gazın kaçışı vardı, madde kararsız doğaya göre. Ve burada bir yangın başlıyor, birkaç salgın geliyor, ilk patlama geldi. Bunlar heyecanlı anlar: KAPALI OLMALI, YARDIMCILIK KAYAKLARI VAR – Carabinieri'nin En Büyüğü var Gregorio Assanti Ambulanslar da ateş alırken, arabasının yanında yatan, tamamen yanmış, tamamen yanmış bir kurtarır.
“Açıkçası gürültü vardı, itfaiyecilerin başı başımız Adriano de Acutis – Çok güçlü bir tıslama duydu ». On yıllar boyunca ceketle anında, en kötüsünün hala gelmesi gerektiğini anlamaya hizmet ettiniz, sarnıç bir bomba ve çok sayıda bom, olay yerinde çok fazla insan gibi patlamaya hazır. “Herkes aracılığıyla, herkesten,” diye bağırdı. Kısa bir süre sonra, gökyüzünü kızdıran ikinci, etkileyici patlama, kurtarıcıları yere atan bir şok dalgasına neden oldu ve akkor tabakalar ve hurda yere düştü.
Biri kentsel polislerin bir arabasına düştü, diğeri büyük – müdahale eden takımların arkasında sadece bir çığır düştü. “Yarım saat sonra olsaydı, yaz merkezinde 120 çocuk olurdu ve bir felaket olurdu” diyor Fabio BalzaniPolisportiva Başkanı. Bunun yerine, distribütörden otuz adım uzaklıktaki yapının kapısını geçmek sadece beş oldu. Hemen müdahale eden eğitimcilerden ve kentsel polisin yansımalarının hızlı olması sayesinde, gaz kaçışı alarmı gerçekleşir gerçekleşmez çocuklar götürüldü. “Büyük kızım saçlarında ısrar etmemiş olsaydı, eşim, bir yılın küçük biri orada olurdu,” diyor hala dehşete kapıldı, baba Livio. “Rutinime saygı duysaydım, köpekle olan bölümlere olurdu,” diye açıklıyor bir çocuk, görmezden gelen çalar saat için mutlu. “İlk patlama beni yataktan attı.”
Kurtarıcılar, sakinler, Roma'dan acele eden akrabalar arasında bir katliamdan korkan akrabalar arasında saatler sonra genişleyen görenlerin ayinleridir. “Olabilirdi,” diye açıklıyor bilişli bir itfaiyeci, saatlerce savaştan sonra bitkin. “Çocukken bir lenfoma vardı. Daha sonra gelen her şey: 74 yaşında, bir koca, çocuklar bir armağandı. Hesaba da ekliyorum,” diyor Annamaria, patlamanın daireyi neredeyse yok ettiği. Köşe taşları, pencereler patladı, zeminde avizeler tarafından salınan kapılar: “Önemli değil, daha kötü olabilirdi” diyor. İtfaiyecilerin yapısal kontrolleri, güvenli balkonları ve pencerelerin ve panjurların pencerelerinin direndiği verandaları bitirdiğini beklerken, Kızıl Haç ihtiyaç duyan ve su, maskeler, yemekler geliyor. Otuz yaşında olan Marco, görünüyor, hala şaşırmış, arabasının arkasında bir parça başarısız sac metal: «Tatildeyiz, aksi takdirde o zaman kocam işe gitmek için evi terk ederdi. Kız kardeşim -la -Law, önündeki binada yaşayan, bunun yerine neyse ki ortaya çıkmıştı. Tüm pencereler toz haline getirilir ». Hasar hakkında düşüneceğiz. Saatlerce dumanın boğazını çizdiği avlular arasında korku, rahatlama ve şaşkınlık için yer bırakır. “Biz iyiyiz, yaşıyoruz.”
Günün sonunda, hepsi gün boyunca taburcu edilen, iki hariç, taşıyıcı olan 43 yaralanma var. Mauro Bagaglini ve güvenlik yöneticisi Claudio ErcoliYaşam için savaşan. «Sorunun yakındaki arıza olduğunu düşündük – açıklıyor LuigiSakinlerden biri – aynı zamanda bir imza koleksiyonu düzenliyorduk. Ve bunun yerine ».
Bunun yerine, tam anlamıyla Via Dei Gordiani Tremble bölgesini yapmak için bir LPG gaz distribütörü idi, mahalle uyanırken aniden havaya atlandı. Yapılacak bir yakıt ikmali vardı, rutin bir operasyon vardı, ancak bir şeyler ters gitti, gazın kaçışı vardı, madde kararsız doğaya göre. Ve burada bir yangın başlıyor, birkaç salgın geliyor, ilk patlama geldi. Bunlar heyecanlı anlar: KAPALI OLMALI, YARDIMCILIK KAYAKLARI VAR – Carabinieri'nin En Büyüğü var Gregorio Assanti Ambulanslar da ateş alırken, arabasının yanında yatan, tamamen yanmış, tamamen yanmış bir kurtarır.
“Açıkçası gürültü vardı, itfaiyecilerin başı başımız Adriano de Acutis – Çok güçlü bir tıslama duydu ». On yıllar boyunca ceketle anında, en kötüsünün hala gelmesi gerektiğini anlamaya hizmet ettiniz, sarnıç bir bomba ve çok sayıda bom, olay yerinde çok fazla insan gibi patlamaya hazır. “Herkes aracılığıyla, herkesten,” diye bağırdı. Kısa bir süre sonra, gökyüzünü kızdıran ikinci, etkileyici patlama, kurtarıcıları yere atan bir şok dalgasına neden oldu ve akkor tabakalar ve hurda yere düştü.
Biri kentsel polislerin bir arabasına düştü, diğeri büyük – müdahale eden takımların arkasında sadece bir çığır düştü. “Yarım saat sonra olsaydı, yaz merkezinde 120 çocuk olurdu ve bir felaket olurdu” diyor Fabio BalzaniPolisportiva Başkanı. Bunun yerine, distribütörden otuz adım uzaklıktaki yapının kapısını geçmek sadece beş oldu. Hemen müdahale eden eğitimcilerden ve kentsel polisin yansımalarının hızlı olması sayesinde, gaz kaçışı alarmı gerçekleşir gerçekleşmez çocuklar götürüldü. “Büyük kızım saçlarında ısrar etmemiş olsaydı, eşim, bir yılın küçük biri orada olurdu,” diyor hala dehşete kapıldı, baba Livio. “Rutinime saygı duysaydım, köpekle olan bölümlere olurdu,” diye açıklıyor bir çocuk, görmezden gelen çalar saat için mutlu. “İlk patlama beni yataktan attı.”
Kurtarıcılar, sakinler, Roma'dan acele eden akrabalar arasında bir katliamdan korkan akrabalar arasında saatler sonra genişleyen görenlerin ayinleridir. “Olabilirdi,” diye açıklıyor bilişli bir itfaiyeci, saatlerce savaştan sonra bitkin. “Çocukken bir lenfoma vardı. Daha sonra gelen her şey: 74 yaşında, bir koca, çocuklar bir armağandı. Hesaba da ekliyorum,” diyor Annamaria, patlamanın daireyi neredeyse yok ettiği. Köşe taşları, pencereler patladı, zeminde avizeler tarafından salınan kapılar: “Önemli değil, daha kötü olabilirdi” diyor. İtfaiyecilerin yapısal kontrolleri, güvenli balkonları ve pencerelerin ve panjurların pencerelerinin direndiği verandaları bitirdiğini beklerken, Kızıl Haç ihtiyaç duyan ve su, maskeler, yemekler geliyor. Otuz yaşında olan Marco, görünüyor, hala şaşırmış, arabasının arkasında bir parça başarısız sac metal: «Tatildeyiz, aksi takdirde o zaman kocam işe gitmek için evi terk ederdi. Kız kardeşim -la -Law, önündeki binada yaşayan, bunun yerine neyse ki ortaya çıkmıştı. Tüm pencereler toz haline getirilir ». Hasar hakkında düşüneceğiz. Saatlerce dumanın boğazını çizdiği avlular arasında korku, rahatlama ve şaşkınlık için yer bırakır. “Biz iyiyiz, yaşıyoruz.”